Η μεγαλύτερη πτήση εσωτερικού που πραγματοποιήθηκε ποτέ ήταν μεταξύ του Παρισιού και της πόλης Παπεέτε στην Ταϊτή και δημιουργήθηκε λόγω της πανδημίας του COVID!
Η απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων είναι σχεδόν 16.000χμ και η πτήση θεωρείται εσωτερικού, καθώς η Ταϊτή δεν είναι κάποιο άλλο ανεξάρτητο κράτος, αλλά μέρος της Γαλλικής Πολυνησίας (στον νότιο Ειρηνικό Ωκεανό), που όπως μας λέει και το όνομά της, είναι μέρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Βάλε τώρα με τον νου σου, για τι jet lag μιλάμε!
Με τις Εθνικές Οδούς να αλλάζουν και να εξελίσσονται συνεχώς στους πλέον ασφαλείς και σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, πολλοί είναι αυτοί που κάνουν λόγο για ανάγκη αύξησης των ορίων ταχύτητας στην επικράτειά τους.
Στην Ευρώπη το ζήτημα της αύξησης της ανώτατης ταχύτητας στις Εθνικές Οδούς είναι κάτι που συζητείται εδώ και πολλούς μήνες, από τη στιγμή μάλιστα που τα καινούργια αυτοκίνητα είναι πολύ πιο ασφαλή από το παρελθόν και με μηδενικούς ή λίγους ρύπους.
Το Μάιο μάλιστα, στη Μεγάλη Βρετανία πάνω από 42.000 πολίτες υπέγραψαν δήλωση που ζητούσε από την κυβέρνηση της χώρας να αυξήσει το όριο ταχύτητας στους αυτοκινητοδρόμους από τα 70 μίλια/ώρα που είναι τώρα (112 χλμ./ώρα) στα 100 μίλια/ώρα ή αλλιώς στα 160 χλμ./ώρα!
πρόταση δεν έγινε δεκτή από την κυβέρνηση, εκπρόσωπος της οποία δήλωσε ρητά ότι δεν εξετάζεται η αλλαγή του ορίου ταχύτητας στους δρόμους της χώρας. Ωστόσο, άνοιξε ξανά το θέμα για αναπροσαρμογή προς τα πάνω των ορίων ταχύτητας στους αυτοκινητόδρομους.
Την ίδια στιγμή, δύο άλλες χώρες της ηπείρου μας, η Τσεχία και η Ιταλία, σκοπεύουν να αυξήσουν τα όρια ταχύτητας στους αυτοκινητοδρόμους, ανοίγοντας το δρόμο για πιο γρήγορα ταξίδια.
Η πρώτη, έχει εγκρίνει ήδη από το κοινοβούλιο την αύξηση του ορίου ταχύτητας από τα 130 χλμ./ώρα στα 150 χλμ./ώρα. Η νέα αυτή απόφαση θα εφαρμοστεί από το 2026 σε ορισμένα τμήματα των αυτοκινητόδρομων που, λογικά, πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις ασφαλείας για να μπορούν να ταξιδεύουν οι πολίτες με ασφάλεια.
Η Ιταλία έχει ήδη εγείρει την ίδια πρωτοβουλία από την περσινή χρονιά, για να επιτύχει τη θέσπιση του νέου ορίου των 150 χλμ./ώρα σε συγκεκριμένα τμήματα των αυτοκινητόδρομων, όπου θεωρούνται ασφαλή και με καλή ορατότητα.
Θυμίζουμε ότι στην περίφημη Autobahn της Γερμανίας υπάρχουν πολλά τμήματα που δεν έχουν ανώτατο όριο ταχύτητας, χωρίς να έχουν παρατηρηθεί σοβαρά ατυχήματα που να απαιτούν τη θέσπιση κάποιου ορίου.
Η Ισπανία βρίσκεται σε μια ενδιάμεση κατάσταση, με το όριο των 120 χλμ./ώρα να διέπει τα περισσότερα τμήματα των οδών ταχείας κυκλοφορίας. Οι χώρες της Σκανδιναβικής χερσονήσου και η Κύπρος, μειώνουν το ανώτατο όριο ταχύτητας μεταξύ 100 και 110 χλμ./ώρα.
Στην Πολωνία και τη Βουλγαρία υπάρχουν τμήματα αυτοκινητόδρομων που έχουν ήδη όριο τα 140 χλμ./ώρα, ενώ μια σειρά από άλλα κράτη μεταξύ των οποίων και η χώρα μας έχουν θέσει μέγιστο όριο τα 130 χλμ./ώρα (Κροατία, Σλοβακία, Ρουμανία, Λουξεμβούργο, Σλοβενία, Ουγγαρία, Ελλάδα και Αυστρία).
Ειδικά στην Ελλάδα, η συνεχής παράδοση στην κυκλοφορία νέων και σύγχρονων αυτοκινητοδρόμων, δεν κάνει ουτοπικό το σενάριο σύντομα να δούμε αύξηση του ανώτατου ορίου τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Μια άγνωστη ιστορία, με απόλυτο πρωταγωνιστή μια πινακίδα, έφερε στα πρωτοσέλιδα του Τύπου την Αθήνα και τους… χιλιοτραγουδισμένους δρόμους της.
Όλα ξεκίνησαν τον χειμώνα του 2022, όταν η περιφέρεια Αττικής θέλησε να αναβαθμίσει τη σήμανση βασικών οδικών αξόνων της πρωτεύουσας, αντικαθιστώντας κάποιες από τις φθαρμένες πινακίδες.
Η αναβάθμιση αυτή έφερε νέα… ήθη και έθιμα, καθώς και νέες ορολογίες, οι οποίες δεν άργησαν να αποκτήσουν διεθνή φήμη και να κάνουν τον γύρο του Διαδικτύου αποκτώντας τεράστια δημοσιότητα.
Πρόκειται για μια πινακίδα, η οποία τοποθετήθηκε στη Λαγουμιτζή, στο ρεύμα κατεύθυνσης προς Νέο Κόσμο και λίγο πριν τον ανισόπεδο κόμβο της Λεωφόρου Συγγρού.
Στην εν λόγω πινακίδα η οποία στεκόταν αρκετά μέτρα πάνω από το οδόστρωμα αναγραφόταν -μεταξύ- άλλων και η κατεύθυνση την οποία θα πρέπει να ακολουθήσει κανείς ώστε να καταλήξει, μέσω του καθοδικού ρεύματος της Λεωφόρου Συγγρού στην Λεωφόρο Ποσειδώνος ή όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η… πιστοποιημένη οδική σήμανση στην «Παραλία».
Ακόμα κι αν κατάφερνες, λοιπόν, να προσπεράσεις το γεγονός ότι σε μια πληροφοριακή πινακίδα σχεδόν στο κέντρο της Αθήνας αναφέρεται ως προορισμός η «Παραλία», λες και βρίσκεται κανείς σε νησί των Κυκλάδων και η ακρογιαλιά απέχει μόλις λίγα μέτρα από τη διασταύρωση, όφειλες να σταθείς στη σοφή επιλογή κάποιου να μεταφράσει το «Παραλία» σε «Paralia» ώστε να καταστήσει σαφές σε αγγλομαθείς και μη ποιον δρόμο να ακολουθήσει αν θέλει να καταλήξει στην… αθηναϊκή ριβιέρα.
Προφανώς ο εμπνευστής της πινακίδας θεώρησε δεδομένο ότι ακόμα και οι Βάρβαροι ή αν προτιμάτε εκείνοι που δεν ομιλούν την ελληνικήν θα αναγνωρίσουν τι ακριβώς σημαίνει η «Paralia», παραβλέποντας το γεγονός ότι η ακριβής μετάφραση στα αγγλικά όφειλε να είναι «Beach».
Η αντίδραση της περιφέρειας Αττικής σε αυτό το μικρό… λαθάκι ήταν άμεση και μερικές εβδομάδες μετά την ανάδειξη του θέματος από το carandmotor.gr, προχώρησε στην αντικατάσταση της εν λόγω πινακίδας.
Αντί της παραλίας, η συγκεκριμένη πινακίδα σε κατευθύνει πλέον στην Αθηναϊκή Ριβιέρα ή αν προτιμάτε στην Ath. Riviera, προσαρμόζοντας στα ελληνικά δεδομένα έναν διεθνή και ως εκ τούτου αναγνωρίσιμο όρο.
Και σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, υπήρξαν και εκείνοι που χαρακτήρισαν υπερβολικό το χαρακτηρισμό του υπό διαμόρφωση παραλιακού μετώπου της Αθήνας σε Riviera, ξεκινώντας έναν νέο γύρο χιουμοριστικών αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα.
Πρόκειται για το μπρούτζινο άγαλμα Γκάλος (Gallos) στο Κάστρο Tintagel, μια μεσαιωνική οχυρωμένη τοποθεσία στη χερσόνησο κοντά στο χωριό Tintagel της Βόρειας Κορνουάλης.
Το άγαλμα αυτό έχει ύψος κάπου στα 2,5 μέτρα, ετοιμάστηκε το 2016 και αντιπροσωπεύει μια απόκοσμη αντρική φιγούρα που φοράει ένα στέμμα και κρατάει ένα σπαθί! Αν και πολλοί το αποκαλούν το "Άγαλμα του Βασιλεία Αρθούρου" ο ιδιοκτήτης της τοποθεσίας αναφέρει πως το άγαλμα αυτό δεν αναπαριστά κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Αντιθέτως, ο Γκάλος αντικατοπτρίζει τη γενική ιστορία της τοποθεσίας που αποτελούσε καλοκαιρινή κατοικία για διάφορους βασιλιάδες του 4ου με 8ου αιώνα μ.Χ!
Gallos σημαίνει δύναμη στα κορνουαλικά! Το φοβερό αυτό άγαλμα έχει κατασκευαστεί με τα κενά που βλέπετε στο σώμα του ώστε ο κόσμος που το επισκέπτεται να μπορεί παράλληλα να βλέπει το ιστορικό τοπίο πίσω από το άγαλμα για μια μοναδική οπτική εμπειρία!
Φαραωνικου μεγέθους επέκταση της καλλιεργησιμης γης
Η Αίγυπτος κατασκευάζει τον μεγαλύτερο τεχνητό ποταμό στον κόσμο, μήκους 114 χιλιομέτρων!
Με αυτό το έργο, κόστους 5,25 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το νερό από τον Νείλο θα μετατρέψει 23.000 τ. χλμ. ερήμου σε γεωργική γη, αυξάνοντας τη συνολική έκταση της καλλιεργησιμης γης της Αιγύπτου κατά 30%. Η Αίγυπτος είναι μια από τις πιο πολυπληθείς χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Η μεγάλη πλειονότητα των 110.000.000 κατοίκων της ζει κοντά στις όχθες του ζωοδότη ποταμού Νείλου, μια έκταση περίπου 50.000 τ.χλμ., που είναι η μόνη αρδεύσιμη και εύφορη γη της χώρας. Ουσιαστικά, οι όχθες του Νείλου είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου με πυκνότητα πληθυσμού παρόμοια με αυτή του Μπανγκλαντές. Αντιιετα μεγάλες περιοχές της ερήμου Σαχάρας είναι αραιοκατοικημένες. Πάνω το μισό του πληθυσμού της ζει στις αστικές περιοχές και η μεγάλη πλειονότητα του αστικού πληθυσμού ζει στις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις, Κάιρο. Που έχει ξεπεράσει τα 20 εκατομμύρια κατοίκους, Αλεξάνδρεια και άλλες μεγάλες πόλεις κατά μήκος του Νείλου. Ο πληθυσμός της Αιγύπτου προβλέπεται να φθάσει τα 200 εκατομμύρια το έτος 2100, οπότε η επέκταση της καλλιεργησιμης έκτασης αναδεικνυεται σε ζήτημα ζωής και θανάτου για τπν νότιο μεσογειακό μας γείτονα.
Η Νεκρά Θάλασσα είναι μια αλμυρή λίμνη που είναι 9 φορές πιο αλμυρή από οποιαδήποτε άλλη θάλασσα ή ωκεανό στον κόσμο. Βρίσκεται μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας. Λόγω της υψηλής περιεκτικότητας του νερού σε αλάτι, κανένα ζωντανό πλάσμα δεν μπορεί να ζήσει εκεί. Αυτό εξηγεί το όνομα - "Νεκρά Θάλασσα". Έχει μήκος περίπου 80 km και πλάτος που μπορεί να κυμαίνεται από 7 έως 20 χιλιόμετρα. Ίσως η πιο περίεργη συνέπεια αυτών των αλάτων είναι το γεγονός ότι η βύθιση είναι πρακτικά αδύνατη.
Αυτό συμβαίνει επειδή η πυκνότητα του αλμυρού νερού είναι μεγαλύτερη από αυτή του ανθρώπινου σώματος, γεγονός που επιτρέπει σε οποιονδήποτε να κολυμπήσει ανάσκελα χωρίς καμία προσπάθεια.
Λένε ότι πριν μπει στη θάλασσα το ποτάμι τρέμει από φόβο. Κοιτάζει πίσω σε όλη τη διαδρομή, τις κορυφές και τα βουνά, τον μακρύ και ελικοειδή δρόμο που διέσχισε ανάμεσα σε ζούγκλες και πόλεις, και βλέπει μπροστά του έναν ωκεανό τόσο μεγάλο που η είσοδος σε αυτόν δεν μπορεί παρά να σημαίνει εξαφάνιση για πάντα.
Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Το ποτάμι δεν μπορεί να πάει πίσω.
Κανείς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
Είναι αδύνατο στη ζωή να πας πίσω.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, το ποτάμι δεν μπορεί να επιστρέψει.
Το ποτάμι πρέπει να πάρει το ρίσκο του και να εισέλθει στον ωκεανό. Μόνο με την είσοδο στον ωκεανό θα εξαφανιστεί ο φόβος.
Γιατί μόνο τότε θα μάθει το ποτάμι ότι δεν πρόκειται να εξαφανιστεί στον ωκεανό, αλλά θα γίνει ωκεανός.
Σε μια όμορφη πλαγιά κοντά στο χωριό Τρίκορφο της Φωκίδας και σε υψόμετρο περίπου 700 μέτρων βρίσκεται η Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σάρωφ. Σε αυτό συναντάμε το μεγαλύτερο καμπαναριό του κόσμου το οποίο αναβιώνει τον μύθο του καμπαναριού της Αγίας Σοφίας με τις 62 καμπάνες και τα 400 σήμαντρα. Το καμπαναριό αυτό όποτε ηχεί στο σύνολο του ακούγεται από το Τρίκορφο Φωκίδας έως την Πάτρα και τους Δελφούς (εξαρτάται από τη φορά του ανέμου) Δηλαδή σε αποστάσεις που αγγίζουν ακόμα και τα 100 χλμ.
Ηγούμενος και κτήτωρ της Μονής είναι ο Γέροντας Νεκτάριος Μουλατσιώτης, ο οποίος πριν τριάντα πέντε χρόνια (1984) ξεκίνησε την ανέγερση των χριστιανικών κατασκηνώσεων στο Τρίκορφο και των δυο μεγάλων Ιερών Μονών. Μιας ανδρώας αδελφότητος επ’ ονόματι του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ και Αγίου Αυγουστίνου και μιας γυναικείας επ’ ονόματι του Αγίου Νεκταρίου και Αγίου Φανουρίου.
Το Μοναστήρι του Αγίου Αυγουστίνου και του Αγίου Σεραφείμ του Σαρωφ εορτάζει τους Αγίους του, τον μεν πρώτο στις 15 Ιουνίου, τον δεύτερο δε Άγιό της στις 19 Ιουλίου. Επίσης στο Μοναστήρι οι μοναχοί αγιογράφησαν σε φορητή εικόνα την Θεοτόκο και την αποκάλεσαν «Παναγία η Τρικορφιώτισσα», την οποία τιμούν κάθε έτος στις 15 Αυγούστου. Εξέδωσαν δε και ειδική Παράκληση, την οποία έγραψε ο Υμνογράφος της Εκκλησίας Χαράλαμπος Μπούσιας και την οποία ψάλλουν καθημερινά στη Θεοτόκο.
Το μεγαλύτερο καμπαναριό στον κόσμο: 400 σήμαντρα και 62 καμπάνες
Οι μοναχοί έχτισαν εδώ το μεγαλύτερο καμπαναριό παγκοσμίως με 400 σήμαντρα και 62 καμπάνες, εις ανάμνησιν του καμπαναριού της Αγια-Σοφιάς στην Κωνσταντινούπολη, σύμβολο της δόξας του Βυζαντίου.
«Σημαίνει ο Θεός σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια σημαίνει κι η αγιά Σοφιά Tο μέγα Mοναστήρι με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες, κάθε καμπάνα και παπάς κάθε παπάς και Διάκος…».
Ο Γέροντας Νεκτάριος Μουλατσιώτης ακολούθησε μια εσωτερική φωνή που ζητούσε το μεγάλο καμπαναριό της Αγια-Σοφιάς να χτυπήσει ξανά, συμβολίζοντας τη δόξα της Ορθοδοξίας και της Ελλάδας. Πλέον, κάθε φορά που χτυπούν οι καμπάνες και ηχούν τα σήμαντρα, οι καρδιές των προσκυνητών ριγούν από συγκίνηση.
Τα σήμαντρα ηχούν κάθε 5 χρόνια στην εορτή του Αγίου Σεραφείμ, όπου ανεβαίνουν επάνω στο καμπαναριό 400 πιστοί και τα χτυπούν με το χέρι. Οι 62 καμπάνες χτυπούν όλες μαζί στην εορτή του Αγίου Αυγουστίνου στις 15 Ιουνίου και του Αγίου Σεραφείμ στις 19 Ιουλίου, στην Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου, του Αγίου Νεκταρίου στις 9 Νοεμβρίου, τα Χριστούγεννα και το βράδυ της Ανάστασης.
Πνευματικό & Κοινωνικό έργο
Η Ιερά Μονή εκτός από το πνευματικό έργο που επιτελεί με τις καθημερινές Θείες Λειτουργίες (κάθε μέρα όλο το χρόνο), Παρακλήσεις στην Θεοτόκο, Εσπερινούς και Αγρυπνίες, επιτελεί επίσης και ένα μεγάλο κοινωνικό έργο σε πολλές άπορες οικογένειες, δίνοντας υλική και πνευματική βοήθεια.
Το Μοναστήρι μέσα από βιβλία και περιοδικά που εκδίδει, τελεί επιπλέον ένα μεγάλο ιεραποστολικό έργο κατηχώντας τον λαό του Θεού, που διψά να γνωρίσει την σώζουσα αλήθεια και θέλει να γνωρίσει τον Χριστό. Οι μοναχοί του Τρικόρφου είναι ακτήμονες και ζουν κοινοβιακά ακολουθώντας το Αγιορείτικο Τυπικό. Εργάζονται χειρωνακτικά στα κτήματα και στα ζώα της Μονής. Έχουν κήπους με διάφορα λαχανικά χειμώνα–καλοκαίρι, καλλιεργούν οπωροφόρα δέντρα και από ζώα έχουν αιγοπρόβατα–αγελάδες, χοιρινά, κότες, άλογα, γαϊδούρια, κ.α. Παράγουν τυρί, γιαούρτι, χυλοπίτες, τραχανά, λαζάνια, μοναστηριακά λουκάνικα, κ.α.
Πληροφορίες για την Ι. Μονή: www.gerondasnektarios.gr
Γεμάτα χάρη, κομψότητα και χορευτικές κινήσεις κινούνται νωχελικά στα αβαθή νερά της Κερκίνης, προκαλώντας τον θαυμασμό.
Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Βασίλης Αναστασιάδης, λάτρης της φύσεως, με το συνεργείο, εξασφάλισαν εικόνες απίστευτης ομορφιάς από χιλιάδες φλαμίνγκο.
Ο Γιάννης Ρέκλος-Ιδιοκτήτης παραδοσιακού ξενώνα εξηγεί ότι έφταναν και τις 4.000. Ίσως ο μικρότερος αριθμός φέτος οφείλεται στις ήπιες καιρικές συνθήκες, που επικρατούν ακόμη σε άλλες περιοχές της Ευρώπης
«Φεύγουν στα τέλη της άνοιξης για την νότιο Γαλλία και την Ιταλία και επιστρέφουν στην Κερκίνη για τον χειμώνα».
Ιδιαίτερα διακριτικοί οι επαγγελματίες, που βρίσκονται στην λίμνη φροντίζουν να μην ταράξουν την ηρεμία που επικρατεί και αναγκάσουν τα φλαμίνγκο να φύγουν.
Στα πλούσια σε τροφή νερά της Κερκίνης θα παραμείνουν έως την άνοιξη, προτού ξεκινήσουν το μακρύ τους ταξίδι για τον βορρά, διανύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα.Είναι τώρα η εποχή που δίνεται η ευκαιρία σε εκείνους που επιζητούν την επαφή με την φύση και τα μαθήματα που προσφέρει για μια ήσυχη βαρκάδα στην λίμνη, όπου θα θαυμάσουν την ζωή σε όλο της το μεγαλείο, σε ένα απίθανο συνδυασμό ήχων και χρωμάτων, ξεχνώντας ότι αυτός ο απίστευτος υγρότοπος, η λίμνη Κερκίνη είναι τεχνητή.
Οι εικόνες αυτές, που καταγράφηκαν από τους δορυφόρους Sentinel-2 και το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Copernicus, από τον Αύγουστο του 2021 έως και τον Αύγουστο του 2024, αποτυπώνουν την προοδευτική ξήρανση της Πικρολίμνης στο Κιλκίς, η οποία μάλιστα αποτελεί περιοχή Natura 2000.
Σύμφωνα με το Copernicus, «η παρατεταμένη ξηρασία έχει επίσης πλήξει σοβαρά την τοπική γεωργία.”
Η Πικρολίμνη είναι η μοναδική στην Ελλάδα μη παράκτια λίμνη με αλμυρό νερό και βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Περιφερειακής Ενότητας Κιλκίς. Το νερό της λίμνης έχει υψηλή αλατότητα, περίπου τρεις φορές υψηλότερη από τη αλατότητα της Νέκρας Θάλασσας!
Μια σκακιστική λέσχη για παιδιά που λειτουργεί σε προσφυγικό καταυλισμό του Κονγκό δείχνει ότι το σκάκι δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι.
Οι σκακιστικές λέσχες έρχονται συνήθως στην επικαιρότητα όταν πλησιάζει κάποιος μεγάλος διεθνής διαγωνισμός ή όταν «σπάει» κάποιο ρεκόρ. Το τελευταίο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν αναφερόμαστε σε μια τέτοια λέσχη είναι μικρά παιδιά στο Κονγκό που κάθονται κατάχαμα και κοιτούν επίμονα τη σκιακιέρα που βρίσκεται μπροστά τους.
Το Soga Chess Club βρίσκεται σε μια γωνιά στρατοπέδου προσφύγων στο ανατολικό τμήμα του ταλαιπωρημένου από τη βία και τις ένοπλες συγκρούσεις Κονγκό. Εκεί, τα παιχνίδια δεν διεξάγονται μέσα σε κάποια μεγάλη αίθουσα. Τα παιδιά κάθονται κάτω στο χώμα και οι σκακιέρες είναι φτιαγμένες από χαρτόνια ντυμένα με πλαστικό για να προστατευτούν από τη φθορά.
Μια σκακιστική λέσχη ενάντια στη βία
Σκοπός της λέσχης δεν είναι η κατάκτηση κάποιου τρόπαιου, ούτε το να αναδείξει παγκόσμιους πρωταθλητές. Σκοπός είναι να βοηθήσει τα παιδιά/μέλη της να ξεχάσουν για λίγο όσα έχουν δει και έχουν βιώσει σε μια χώρα που μαστίζεται με μία από τις χειρότερες ανθρωπιστικές κρίσεις στον κόσμο.
Το σκάκι είναι «μια θεραπευτική απόδραση από το άγχος και τη φρίκη που έχουν υποστεί αυτά τα παιδιά», τονίζει ο Gabriel Nzaji, από τους εκπαιδευτές του συλλόγου. Η συγκέντρωση που απαιτεί το παιχνίδι αυτό είναι ένας τρόπος να ηρεμήσει το μυαλό τους.
Στηρίζοντας τις οικογένειες του πολέμου
Περισσότεροι από 5 εκ. άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί λόγω των συγκρούσεων στο ανατολικό Κονγκό, όπου ένοπλες ομάδες προσπαθούν να αποκτήσουν τον έλεγχο της γης και περιοχών πλούσιων σε ορυκτά. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να φύγουν από τις πόλεις και τα χωριά τους, καταλήγοντας σε στρατόπεδα όπως αυτό στην Kanyauchinya, όπου λειτουργεί η σκακιστική λέσχη Soga. Η Unicef αναφέρει ότι περίπου 250.000 παιδιά ζουν σε καταυλισμούς, μακριά από τα σπίτια, τα σχολεία και μερικές φορές τις οικογένειές τους. Μερικά από τα παιδιά της σκακιστικής λέσχης ζουν στο στρατόπεδο σχεδόν δύο χρόνια.
«Η προοπτική των παιδιών έχει αλλάξει σημαντικά. Προσεγγίζουν τη ζωή με μια διαφορετική νοοτροπία», λέει ο Nzaji. Τι εννοεί με αυτό; Ότι τα περισσότερα από αυτά περνούσαν τις μέρες τους παίζοντας πολεμικά παιχνίδια. Τώρα, οι εκπαιδευτές είναι αισιόδοξοι ότι το σκάκι τους προσφέρει κάτι διαφορετικό.
Η συγκεκριμένη λέσχη λειτουργεί θετικά και για τους γονείς, οι οποίοι διαρκώς ανησυχούν για τα παιδιά τους και το μέλλον τους. Η Feza Twambaze, για παράδειγμα, είναι μητέρα της μικρής Arusi, ενός 13χρονου κοριτσιού που κηρύχθηκε πρόσφατα νικήτρια σε ένα τουρνουά σκακιού. Η ίδια λάμπει από περηφάνια, καθώς φέρνει στη μνήμη της το κατόρθωμα της κόρης της. «Πριν από το σκάκι, η Arusi ήταν αδρανής, εξαιτίας του πολέμου και της έλλειψης σχολείου. Το να βλέπω τα παιδιά να ασχολούνται με κάτι και να τα πηγαίνουν τόσο καλά με γεμίζει απέραντη χαρά».
Περιμένοντας μόλις λίγα δευτερόλεπτα μπορούμε να αποτρέψουμε την εμφάνιση βλαβών που θα μας ζητήσουν να βάλουμε το βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Η πρόληψη είναι προτιμότερη από τη θεραπεία. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για εμάς τους ανθρώπους, αλλά και για το αυτοκίνητό μας, το οποίο προκειμένου να είναι σε θέση να μας προσφέρει για πολλά χρόνια τις υπηρεσίες του, πρέπει να τυγχάνει της απαραίτητης φροντίδας.
Και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στην τήρηση των χρονοδιαγραμμάτωνσέρβις, αλλά και στην οδήγησή του με τρόπο με τον οποίο δεν θα προκαλέσουμε την πρόωρη φθορα των διάφορων μηχανικών μερών του.
Ένα από τα συστήματά του που θα μας προδώσουν εφόσον δεν του συμπεριφερόμαστε με… ευπρέπεια είναι και το τούρμπο, το οποίο σήμερα απαντάται σχεδόν σε κάθε σύγχρονο κινητήρα, είτε αυτός τροφοδοτείται από βενζίνη, είτε από πετρέλαιο.
Ο λόγος που οι τουρμπίνες είναι τόσο δημοφιλείς στα σύγχρονα αυτοκίνητα είναι γιατί μπορούν να προσφέρουν υψηλή απόδοση σε μικρής χωρητικότητας κινητήρες, χωρίς να εκτοξευτεί αντίστοιχα η κατανάλωση καυσίμου. Κλείνει η παρένθεση.
Το λάθος που κάνουν πολλοί οι οδηγοί είναι όταν σταθμεύουν, μετά από πολύωρα ταξίδια ή μετά την οδήγηση σε υψηλές ταχύτητες και έντονες επιταχύνσεις, να σβήνουν αμέσως τον κινητήρα του αυτοκινήτου τους.
Κατά τη λειτουργία του τούρμπο, αυτό στο εσωτερικό του αναπτύσσει ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες. Στην περίπτωση, λοιπόν, που σβήσουμε έναν υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα αμέσως μετά το τέλος μιας διαδρομής και δη απαιτητικής, ο υπερσυμπιεστής δεν θα προλάβει να «κρυώσει» και να αποβάλλει τη λιπαντική ουσία με αποτέλεσμα αυτή να «καεί» και να κάτσει στις επιφάνειές του.
Σε βάθος χρόνου, αυτό μπορεί να οδηγήσει στη μείωση της αποδοτικότητας της συγκεκριμένης μονάδας και σε μια βλάβη, πιθανότατα μη αναστρέψιμη, η οποία θα επιβάλλει την αντικατάστασή της.
Για να αποτρέψουμε, λοιπόν, την κοστοβόρα ζημιά, πρέπει να ακολουθήσουμε τον απλό κανόνα του ενός λεπτού. Δηλαδή, προτού σβήσουμε τον κινητήρα, να τον αφήσουμε να λειτουργήσει στο ρελαντί για περίπου 60 δευτερόλεπτα -χρόνος επαρκής προκειμένου να βγάλουμε τη ζώνη ασφαλείας, να αφαιρέσουμε τα μικροαντικείμενά μας από τους αποθηκευτικούς χώρους και να ελέγξουμε ότι δεν έχουμε ξεχάσει κάτι εντός της καμπίνας.
Με αυτό τον τρόπο, επιτρέπουμε στο τούρμπο να ρίξει τη θερμοκρασία του, και να μην υπάρξουν προβλήματα που θα το πληγώσουν.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν ενέχει όταν κινούμαστε εντός του αστικού ιστού, μιας και σε συνθήκες κίνησης ή όταν σταματάμε σε ένα φανάρι, η θερμοκρασία του τούρμπο πέφτει.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν ταξιδεύουμε στην εθνική οδό με υψηλές ταχύτητες και σταματάμε σε ένα πάρκινγκ ή σταθμό εξυπήρετησης αυτοκινητιστών (ΣΕΑ).
Σημειώνεται ότι ο κανόνας του ενός λεπτού ισχύει και κατά την εκκίνηση ενός υπερτροφοδοτούμενου κινητήρα, δηλαδή μόλις καθόμαστε πίσω από το τιμόνι. Κάνοντας μόλις λίγη υπομονή, επί της ουσίας δίνουμε την ευκαιρία στα επιμέρους τμήματα του συστήματος υπερτροφοδότησης να λιπανθούν και να λειτουργήσουν χωρίς καταπονήσεις.
Μόλις περάσει το λεπτό, ξεκινάμε τη διαδρομή μας και οδηγούμε ήπια και στρωτά μέχρι το λιπαντικό του μοτέρ να φτάσει σε θερμοκρασία λειτουργίας. Ο χρόνος που απαιτείται συνήθως για να ανεβάσει θερμοκρασία το λιπαντικό είναι περίπου 15 λεπτά από την εκκίνηση της διαδρομής.
Δημιουργήσαμε την ομάδα του isthmosnews.gr που είναι μία ζωντανή διαρκώς ανανεωμένη παρέα στην οποία θα μπορούν να συμμετέχουν όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας και μόρφωσης, που ενδιαφέρονται επαρκώς και νοιάζονται που τολμούν να μοιράζονται απόψεις και να εκφράζονται δημόσια.
