Σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται από αλλεπάλληλες κρίσεις και προκλήσεις, ο προβληματισμός για το μέλλον της χώρας επιστρέφει ξανά και ξανά στην πιο κρίσιμη –και ίσως πιο παραμελημένη– βάση κάθε σύγχρονης δημοκρατίας: την Παιδεία.
Ο Τάσος Καλαντζής, Πολιτικός Επιστήμονας, Ειδικός Σύμβουλος Δημάρχου Σικυωνίων και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Νέων, παρεμβαίνει με ένα άρθρο που δεν περιορίζεται στη διαπίστωση των προβλημάτων, αλλά τολμά να θέσει το ζήτημα της Παιδείας ως έναν εθνικό στόχο που απαιτεί τόλμη, όραμα και πολιτική βούληση.
Με λόγο νηφάλιο αλλά καίριο, αναδεικνύει τις ανισότητες, την υποβάθμιση των υποδομών, αλλά και την ανάγκη για μια ριζική αναθεώρηση της εκπαιδευτικής φιλοσοφίας. Η Παιδεία δεν είναι απλώς ένα υπουργείο – είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας.
Ο Τάσος Καλαντζής, Πολιτικός Επιστήμονας, Ειδικός Σύμβουλος Δημάρχου Σικυωνίων και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Νέων, παρεμβαίνει με ένα άρθρο που δεν περιορίζεται στη διαπίστωση των προβλημάτων, αλλά τολμά να θέσει το ζήτημα της Παιδείας ως έναν εθνικό στόχο που απαιτεί τόλμη, όραμα και πολιτική βούληση.
Με λόγο νηφάλιο αλλά καίριο, αναδεικνύει τις ανισότητες, την υποβάθμιση των υποδομών, αλλά και την ανάγκη για μια ριζική αναθεώρηση της εκπαιδευτικής φιλοσοφίας. Η Παιδεία δεν είναι απλώς ένα υπουργείο – είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Τάσος Καλαντζής :
"Καλημέρα και καλή Κυριακή σε όλους.
Τα τελευταία γεγονότα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία με έβαλαν σε σκέψεις. Ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να σταθούμε σε ένα σημαντικό κομμάτι, που αποτελεί μέρος αυτού του πολύ μεγάλου ζητήματος που έχει ξεσπάσει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο βασικός τομέας που καθορίζει το μέλλον μιας χώρας είναι η Παιδεία. Κι όμως, στην Ελλάδα του 2025, η παιδεία παραμένει ένα στοίχημα που αρνούμαστε πεισματικά να κερδίσουμε. Πιο συγκεκριμένα, δεν είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι φταίει, αλλά δεν έχουμε το πολιτικό θάρρος να το διορθώσουμε.
Τα χρόνια της κρίσης είδαμε το εκπαιδευτικό σύστημα να συρρικνώνεται σημαντικά. Από το κλείσιμο σχολικών μονάδων και την κατάργηση ολιγομελών τμημάτων, μέχρι την υποχρηματοδότηση και την απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου. Σαν να μην καταλαβαίνουμε, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει ισχυρό κράτος χωρίς ισχυρό δημόσιο σχολείο.
Ακόμα και σήμερα, μαθητές σε ορεινά χωριά ή απομονωμένα νησιά καλούνται να αλλάξουν σχολείο ή να διανύουν δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινά. Το μορφωτικό τους δικαίωμα εξαρτάται από το λεωφορείο ή το αν θα εγκριθεί ένα τμήμα. Αυτό δεν είναι ισότητα, είναι μια βαθιά ταξική αδικία με γεωγραφικό πρόσημο.
Σε αυτό το σημείο θέλω να μεταφέρω μια προσωπική άποψη: Η επένδυση στην Παιδεία για μια χώρα όπως η Ελλάδα είναι ισοδύναμη με την επένδυση στην άμυνα και την προστασία των συνόρων της. Μια κοινωνία που δεν μορφώνει, που δεν διαμορφώνει πολίτες με κρίση και αξίες, είναι μια κοινωνία ευάλωτη. Η άμυνα ενός κράτους δεν περιορίζεται στους εξοπλισμούς και δεν θα πρέπει να φτάνει έως εκεί, αλλά επεκτείνεται στην ικανότητα του λαού του να κατανοεί, να υπερασπίζεται τη δημοκρατία και να καινοτομεί. Στο γεωπολιτικό πεδίο του 21ου αιώνα, η παιδεία είναι ασπίδα και ξίφος ταυτόχρονα.
Η εκπαίδευση, λοιπόν, δεν πρέπει να είναι λογαριασμός του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά μια σημαντική επένδυση στον άνθρωπο, στην κοινωνική συνοχή και στη δημοκρατία. Χρειαζόμαστε ένα σύστημα που να μορφώνει και όχι απλώς να εκπαιδεύει, που να καλλιεργεί κριτική σκέψη αντί για παπαγαλία. Που να δημιουργεί ενεργούς πολίτες και όχι απλούς «υποψηφίους πανελλαδικών».
Η Φινλανδία, που συχνά θαυμάζουμε, δεν πέτυχε τυχαία. Επένδυσε στον εκπαιδευτικό, έδωσε χώρο στην αυτονομία των σχολείων και εμπιστοσύνη στους μαθητές. Αν θέλουμε και εμείς να φτάσουμε εκεί, πρέπει να τολμήσουμε, να δώσουμε στους δασκάλους μας τον ρόλο του κοινωνικού ηγέτη, στους μαθητές την ελευθερία να αμφισβητούν και στους νέους τη δυνατότητα να ονειρεύονται χωρίς ταξικούς φραγμούς.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως η παιδεία δεν μπορεί να είναι πεδίο μικροπολιτικής ή αντικείμενο διαγωνισμών αριστείας για λίγους. Είναι το έδαφος πάνω στο οποίο θα πατήσει η επόμενη γενιά για να χτίσει κάτι καλύτερο από αυτό που μας παρέδωσαν. Και αυτό, είναι εθνικό στοίχημα!
Καιρός να το πάρουμε στα σοβαρά…"
