ΑΣΤΕΡΟΜΑΤΑ
«Αστέρι μου, Αστέρι μου…
Γλυκιά μου μάνα μη μου κλαις
Μαύρα κι αν σου φορούνε
Το ξέθωρο το σώμα μου
Φλόγες δε το νικούνε
Μαύρα κι αν σου φορούνε
Το ξέθωρο το σώμα μου
Φλόγες δε το νικούνε
Τα χελιδόνια της φωτιάς
Θάλασσες κι αν περνούνε
Του ριζωμού τα χώματα
Ποτέ δε λησμονούνε
Αστερομάτα μου μικρή
Γύρε να σε φιλήσω
Στα άγια σου τα δάκρυα
Τα χείλη μου να σβήσω
Γύρε να σε φιλήσω
Στα άγια σου τα δάκρυα
Τα χείλη μου να σβήσω
Αστερομάτα μου μικρή
Γύρε μου να σε πιάσω
Τα ξεχασμένα μου φτερά
Στερνά να ξαποστάσω
Γύρε μου να σε πιάσω
Τα ξεχασμένα μου φτερά
Στερνά να ξαποστάσω
Haa, haa, haa, ah
Ah αστέρι μου, τζιβαέρι μου, ooh
Γλυκιά μου μάνα μη μου κλαις
Καράβι είν' η ζωή μου
Που ψάχνει για το γυρισμό
Αγέρα το πανί μου
Καράβι είν' η ζωή μου
Που ψάχνει για το γυρισμό
Αγέρα το πανί μου
Αστερομάτα μου μικρή
Γύρε μου να σε πιάσω
Τα ξεχασμένα μου φτερά
Στερνά να ξαποστάσω
Γύρε μου να σε πιάσω
Τα ξεχασμένα μου φτερά
Στερνά να ξαποστάσω
Haa, haa, haa, ah
Ah αστέρι μου, τζιβαέρι μου, ooh (ooh)
Haa, haa, haa
Ah αστέρι μου, τζιβαέρι μου
Ah αστέρι μου, τζιβαέρι μου
Αστέρι μου»
(στίχοι: Arcade, τραγούδι: Κλαυδία)
ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ της «Αστερομάτας» παραπέμπουν ευθέως στην τραγική σκηνή του αποχωρισμού, μιας κόρης από τη μάνα της.
Η ΜΑΝΑ ξεπροβοδάει την κόρη της, που φεύγει για κάπου μακριά, με τρυφερές προσφωνήσεις όπως «Αστέρι μου», «Αστερομάτα μου» και «τζιβαέρι»
μου», ενώ συγχρόνως βγάζει εκ βαθέων αναστεναγμούς που φτάνουν μέχρι τον ουρανό: «Haa, haa, haa, ah, Ah! Αστέρι μου, τζιβαέρι μου, ooh!»
ΤΗΣ ΖΗΤΑΕΙ να γείρει πάνω της, για να ξεκουράσει τα ψαλιδισμένα της φτερά, να τη φιλήσει για τελευταία φορά και στα δάκρυά της, που είναι άγια, να σβήσει τη φωτιά που καίει τα σωθικά της και τα χείλη της.
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ «γλυκιά μου μάνα» η κόρη, προσπαθεί να την παρηγορήσει: «Γλυκιά μου μάνα, της λέει, μη κλαις, και αν κάποιοι σε μαυροφορέσανε, το σώμα μου, που σε λίγο θα το χάσεις από τα μάτια σου, και όσο θα απομακρύνεται από κοντά σου, θα γίνεται όλο και πιο ξέθωρο, οι φλόγες που θα συναντήσει στο δρόμο του, δεν θα το βλάψουν»
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ εδώ, ότι ο ποιητής θέλει να μας πει: 1ον) Ότι ο αποχωρισμός της κόρης από τη μάνα της, γίνεται παρά τη θέλησή της, είναι βίαιος, είναι ξεριζωμός. 2ον) Ο δρόμος που θα ακολουθήσει φεύγοντας η κόρη είναι επικίνδυνος, όλο φωτιά. 3ον) Η κόρη βεβαιώνει τη μάνα της, ότι θα ξεπεράσει όλους τους κινδύνους. Ο φλόγες των φωτιών που θα συναντήσει, δε θα τη βλάψουν.
ΑΚΟΜΑ: Με χελιδόνι που είναι υποχρεωμένο να πετάξει σε έναν φωτιασμένο ουρανό πάνω από θάλασσες, παρομοιάζει τον εαυτό της η κόρη, διαβεβαιώνει όμως, τη μάνα της, ότι τα χελιδόνια, που αναγκάζονται να πετούν σε τόσο άγριες καιρικές συνθήκες, τα χώματα από τα οποία ξεκίνησαν, στα οποία ρίζωσαν και από τα οποία αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν, δεν τα λησμονούνε. «Καράβι είναι η ζωή μου, τη διαβεβαιώνει, που το πανί του ψάχνει για άνεμο, που θα το φέρει πίσω στο μητρικό λιμάνι, στη μητρική σου αγκαλιά»
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ όμως, είναι γεμάτο συμβολισμούς. Ποια είναι η μάνα και ποια είναι η κόρη;
ΑΣΦΑΛΩΣ, σε πρώτο πλάνο η μάνα είναι η γη της Ιωνίας και η κόρη, ο ξεριζωμένος Μικρασιατικός Ελληνισμός. Κόρη είναι και οι Καρυάτιδες, που απήχθησαν από τον Περθενώνα και είναι ακόμα αιχμάλωτες στο Λονδίνο και μάνα τους η Ελλάδα (σ.σ. Να δούμε πότε θα επιστραφούν αυτοί οι αιχμάλωτοι). Κόρη και μάνα είναι και η τυχαία κόρη και μάνα που που ο καθένας έχει στο μυαλό του.
ΑΞΙΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, που κατόρθωσε τόσο πολυσήμαντα και σπαρακτικά, να αποδώσει τον χωρισμό της κόρης από τη μάνα, άξιο όμως, και αυτό το κορίτσι, που με την απαράμιλλη τέχνη της θεσπέσιας φωνής της, την φοβερή δύναμη της ψυχή της, έδωσε φτερά στους στίχους του, τους ανέβασε ψηλά, πολύ ψηλά, ώστε να κατακλείσουν όλο το σύμπαν και την ψυχή του κάθε Έλληνα ξεχωριστά και όχι μόνο.
