Σαν σήμερα: 6 Αυγούστου 1992 –«Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»| Όταν η Βούλα Πατουλίδου έγραψε ιστορία

📅 6 Αυγούστου 1992. Η Ελλάδα σε καλοκαιρινές διακοπές. Άλλοι στα νησιά, άλλοι στα χωριά, στα πατροπαράδοτα σπίτια της επαρχίας. Τα βράδια, το σημείο συνάντησης ίδιο όπως πάντα: το καφενείο. Εκεί, γύρω από μια τηλεόραση, με ένα ποτήρι στο χέρι και τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη, περιμέναμε να ζήσουμε ένα θαύμα. Κι ας μην τολμούσαμε να το πιστέψουμε. Μέσα μας όμως το ελπίζαμε…

🎽 Η Βούλα Πατουλίδου, μία από τις μόλις 14 Ελληνίδες αθλήτριες που ταξίδεψαν τότε στη Βαρκελώνη, είχε ήδη κάνει το «θαύμα» στον ημιτελικό των 100 μέτρων με εμπόδια. Κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ με 12.88, μπαίνοντας πρώτη φορά στην ιστορία σε Ολυμπιακό τελικό ελληνίδα αθλήτρια στίβου.

Μια εποχή που ο γυναικείος ελληνικός αθλητισμός έκανε τα πρώτα του βήματα

Μέχρι τότε, ο ελληνικός γυναικείος αθλητισμός είχε περιορισμένη παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν το 1984 μόλις 14 γυναίκες είχαν αγωνιστεί συνολικά. Το 1988 έγινε η πρώτη πιο σοβαρή συμμετοχή, με 12 αθλήτριες – χωρίς όμως διακρίσεις. Όλα άλλαξαν το 1992.

Η στιγμή του τελικού

🕖 Ήταν νωρίς το βράδυ της 6ης Αυγούστου όταν η Βούλα στήθηκε στον βατήρα. Στο καφενείο, απόλυτη σιγή. Η τηλεόραση στο χαμηλό. Από σεβασμό. Μόνο ένα ψιθύρισμα ακούστηκε:
«Πάμε ρε Βούλα…»

Η εκκίνηση δίνεται. Η Βούλα φεύγει εκρηκτικά. 1ο εμπόδιο. 2ο. 3ο. Στα 50 μέτρα είναι τρίτη, ίσως και τέταρτη. Κάθε εμπόδιο μια ανάσα πιο κοντά στο μετάλλιο.

Και τότε, ολόκληρο το καφενείο σηκώνεται όρθιο. Φωνές, παλαμάκια, δάκρυα. Η Βούλα τρέχει με ψυχή. Τερματίζει πρώτη με χρόνο 12.64 – νέο πανελλήνιο ρεκόρ!
Χρυσή Ολυμπιονίκης!
Η πρώτη γυναίκα στην ιστορία του ελληνικού στίβου που ανεβαίνει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Το πρώτο χρυσό στον ελληνικό στίβο από το μακρινό 1912, όταν ο Κώστας Τσικλητήρας είχε κερδίσει στο μήκος άνευ φοράς. 80 χρόνια μετά.

Η Ελλάδα φλέγεται. Κλαίμε, γελάμε, ουρλιάζουμε. Δεν το πιστεύουμε.

Η φράση που έγινε κραυγή εθνικής υπερηφάνειας

Η Βούλα σηκώνει τα χέρια και φωνάζει:
«Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!»
Μια φράση που δεν ήταν απλά λόγια. Ήταν η κραυγή μιας γενιάς. Το σύνθημα μιας χώρας που είδε τη δύναμη της πίστης να γίνεται πραγματικότητα.

Λίγο αργότερα, η ίδια θα δηλώσει:

«Απλά μπήκα στην κούρσα, ευτυχισμένη που ήμουν στον τελικό. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν: “Για την Ελλάδα ρε γαμώτο θα τρέξω, για κανέναν άλλον”. Ήταν όλες υπερόπτες. Νόμιζαν πως μεταξύ τους θα κυνηγηθούν. Εγώ έλεγα: περιμένετε και μένα…
Κυνηγούσα την 3η θέση. Έτσι έλεγα στον εαυτό μου σε κάθε εμπόδιο. Στο 4ο, στο 7ο, στο 10ο. Και ξαφνικά… βρέθηκα πρώτη. Δεν μπορώ να το πιστέψω!»

Ένα αντίο με φως

Ο Δημήτρης Ζαρζαβατσίδης, ο άνθρωπος που στάθηκε διακριτικά αλλά ακλόνητα δίπλα στη Βούλα Πατουλίδου, έφυγε από τη ζωή στις 29 Ιουλίου 2025. Σήμερα όμως, είναι ξανά εδώ. Στην καρδιά εκείνης της μέρας που λάτρευε, της 6ης Αυγούστου.

Είναι στην ανάσα της Βούλας πριν την εκκίνηση. Στο βλέμμα της που τον ψάχνει μέσα στο πλήθος. Στο φως αυτής της νίκης, που ανήκει και στους δυο.

Κι όσο κι αν πονάει η απουσία του, σήμερα είναι μια μέρα που χαμογελάμε. Γιατί αυτό θα ήθελε.
Να θυμόμαστε το φως. Το θαύμα. Την πίστη. Το ταξίδι τους.

🎥 Δείτε τη θρυλική στιγμή εδώ:

📺 👉 Δείτε το βίντεο στο Facebook

📌 Ένα αφιέρωμα με αγάπη και σεβασμό, στη Βούλα Πατουλίδου και στον Δημήτρη Ζαρζαβατσίδη – γιατί κάποιες στιγμές δεν τις γράφει απλώς η ιστορία. Τις γράφει η καρδιά.